هر آدمی دو قلب دارد.
قلبی که از بودن آن باخبر است و قلبی که از حضورش بی خبر.
قلبی که از آن باخبر است،همان قلبی است که در سینه می تپد ،
همان که گاهی می شکند،گاهی می گیرد و گاهی می سوزد،
گاهی سنگ می شود و سخت و سیاه. و گاهی هم از دست می رود.
با این دل می شود دلبردگی و بیدلی را تجربه کرد.
دل سوختگی و دل شکستگی هم توی همین دل اتفاق می افتد.
سنگدلی و سیاه دلی هم ماجرای این دل است.
با این دل است که عاشق می شویم ،
با این دل است که دعا می کنیم،
و گاهی هم با همین دل است که نفرین می کنیم ،
کینه می ورزیم و بد دل می شویم.
اما قلب دیگری هم هست.
قلبی که از بودنش بی خبریم.
این قلب اما در سینه جای نمی شود.
و به جای آنکه بتپد،می وزد، می بارد و می گردد و می تابد.
این قلب نه می شکند و نه می سوزد و نه می گیرد،
سیاه و سنگ نمی شود ،از دست هم نمی رود.
زلال است و جاری،مثل رود و مثل نسیم .
و آن قدر سبک که هیچ وقت،هیچ جا نمی ماند.
بالا می رود و بالا می رود و بین زمین و ملکوت می رقصد.
آدم همیشه از این قلبش عقب می ماند .
این همان قلب است که وقتی تو نفرین می کنی،
او دعا می کند،
وقتی تو بد می گویی و بیزاری
،او عشق می ورزد،وقتی تو می رنجی ،او می بخشد...
این قلب کار خودش را می کند ،
نه به احساست کاری دارد ،نه به تعقلت ،
نه به آنچه می گویی و نه به آنچه می خواهی
و آدم ها به خاطر همین دوست داشتنی اند.
به خاطر قلب دیگرشان،
به خاطر قلبی که از بودنش بی خبرند